Protokóły trasowania stanu łącza to rodzaj protokołów trasowania używanych w sieciach komputerowych do określenia najlepszej ścieżki dla pakietów danych podróżujących z jednego węzła do drugiego.

W przeciwieństwie do protokołów trasowania opartych na wektorze odległości, które polegają na okresowych aktualizacjach i liczbie przeskoków do podejmowania decyzji o trasowaniu, protokoły trasowania stanu łącza koncentrują się na ogólnej topologii sieci i stanie poszczególnych łączy. W protokole trasowania stanu łącza każdy węzeł w sieci utrzymuje szczegółową mapę całej sieci, która zawiera informacje o wszystkich łączach i ich odpowiednich stanach.

Ta mapa jest znana jako baza danych stanu łącza.

Dzięki wymianie informacji o stanie łącza z sąsiednimi węzłami, każdy węzeł może zbudować dokładny i na bieżąco aktualizowany obraz topologii sieci. Jedną z kluczowych zalet protokołów trasowania stanu łącza jest ich zdolność do obliczania najkrótszej ścieżki do celu za pomocą algorytmów takich jak algorytm Dijkstry.

Umożliwia to podejmowanie bardziej efektywnych i niezawodnych decyzji o trasowaniu, ponieważ węzły mogą szybko dostosować się do zmian w sieci, nie czekając na okresowe aktualizacje. Popularne przykłady protokołów trasowania stanu łącza to OSPF (Open Shortest Path First) i IS-IS (Intermediate System to Intermediate System).

Protokoły te są powszechnie stosowane w dużych sieciach przedsiębiorstw i sieciach dostawców usług z powodu swojej skalowalności, szybkich czasów konwergencji oraz wsparcia dla zaawansowanych funkcji, takich jak inżynieria ruchu. Podsumowując, protokoły trasowania stanu łącza to zaawansowane podejście do trasowania w sieciach komputerowych, które priorytetowo traktuje dokładne informacje o topologii i efektywne obliczanie ścieżek.

Wykorzystując moc algorytmów stanu łącza, te protokoły umożliwiają sieciom bardziej efektywne i niezawodne działanie, co czyni je kluczowym elementem nowoczesnej infrastruktury sieciowej.