Obiekt Dostępu do Danych (DAO) to wzorzec projektowy stosowany w rozwoju oprogramowania, który zapewnia abstrakcyjny interfejs do bazy danych lub innego mechanizmu trwałego przechowywania.

Głównym celem DAO jest oddzielenie logiki biznesowej aplikacji od szczegółów dotyczących tego, jak dane są przechowywane i pobierane.

Przez enkapsulację kodu dostępu do bazy danych w DAO, deweloperzy mogą łatwo przełączać się między różnymi źródłami danych, nie wpływając na resztę aplikacji. W praktyce, DAO zazwyczaj składa się z zestawu interfejsów i klas, które definiują metody do interakcji z konkretnym typem danych.

Na przykład, DAO dla bazy danych klientów może zawierać metody do tworzenia, odczytywania, aktualizowania i usuwania rekordów klientów.

Te metody mogą być następnie wywoływane przez inne części aplikacji w celu wykonywania operacji na bazie danych, nie potrzebując wiedzieć o szczegółach, jak te operacje są zaimplementowane. DAOs są powszechnie używane w obiektowo-zorientowanych językach programowania, takich jak Java i C#, aby zapewnić warstwę abstrakcji między kodem aplikacji a bazą danych.

Ta separacja zadań ułatwia utrzymanie i testowanie aplikacji, ponieważ zmiany w schemacie bazy danych lub logice dostępu mogą być izolowane w implementacji DAO. Oprócz zapewnienia czystej separacji zadań, DAOs pomagają również poprawić ponowne użycie i utrzymanie kodu.

Przez enkapsulację kodu dostępu do bazy danych w DAO, deweloperzy mogą ponownie wykorzystać tę samą logikę dostępu do danych w różnych częściach aplikacji, redukując duplikację i promując spójność. Ogólnie rzecz biorąc, DAOs są cennym narzędziem dla deweloperów oprogramowania, którzy chcą budować solidne, łatwe w utrzymaniu aplikacje, które mogą łatwo dostosować się do zmieniających się wymagań dotyczących przechowywania danych.

Dzięki abstrahowaniu szczegółów dostępu do bazy danych za pomocą prostego interfejsu, DAOs pomagają uprościć proces rozwoju i poprawić ogólną jakość oprogramowania.