Obiekt Dostępu do Danych (DAO) to wzorzec projektowy stosowany w rozwoju oprogramowania, który zapewnia abstrakcyjny interfejs do bazy danych lub innego mechanizmu przechowywania danych.

Głównym celem DAO jest oddzielenie logiki biznesowej aplikacji od szczegółów dotyczących przechowywania i pobierania danych.

Dzięki enkapsulacji kodu dostępu do bazy danych w DAO, deweloperzy mogą łatwo przełączać się między różnymi źródłami danych, nie wpływając na resztę aplikacji. W praktyce DAO zazwyczaj składa się z zestawu interfejsów i klas, które definiują metody interakcji z określonym typem danych.

Na przykład, DAO dla bazy danych klientów może zawierać metody do tworzenia, odczytywania, aktualizowania i usuwania rekordów klientów.

Te metody mogą być następnie wywoływane przez inne części aplikacji w celu wykonywania operacji na bazie danych, nie potrzebując wiedzy o szczegółach implementacji tych operacji. DAOs są powszechnie używane w językach programowania obiektowego, takich jak Java i C#, aby zapewnić warstwę abstrakcji między kodem aplikacji a bazą danych.

To oddzielenie zagadnień ułatwia utrzymanie i testowanie aplikacji, ponieważ zmiany w schemacie bazy danych lub logice dostępu mogą być izolowane w implementacji DAO. Oprócz zapewnienia czystego oddzielenia zagadnień, DAOs pomagają również poprawić ponowne użycie kodu i jego utrzymanie.

Dzięki enkapsulacji kodu dostępu do bazy danych w DAO, deweloperzy mogą ponownie wykorzystać tę samą logikę dostępu do danych w różnych częściach aplikacji, redukując duplikację i promując spójność. Ogólnie rzecz biorąc, DAOs są cennym narzędziem dla programistów oprogramowania, którzy chcą budować solidne, łatwe w utrzymaniu aplikacje, które mogą łatwo dostosować się do zmieniających się wymagań dotyczących przechowywania danych.

Dzięki abstrakcji szczegółów dostępu do bazy danych za pomocą prostego interfejsu, DAOs pomagają uprościć proces rozwoju i poprawić ogólną jakość oprogramowania.