Inwersja kontroli (IoC) to zasada projektowania w inżynierii oprogramowania, która odnosi się do odwrócenia przepływu sterowania w programie.

Tradycyjnie, w typowej aplikacji przepływ sterowania jest dyktowany przez sam kod aplikacji.

Jednak w przypadku IoC, przepływ sterowania jest przesuwany do frameworka lub kontenera, który zarządza komponentami aplikacji i ich interakcjami. Ta zmiana paradygmatu pozwala na większą elastyczność i rozszerzalność w rozwoju oprogramowania.

Zamiast tego, aby kod aplikacji bezpośrednio wywoływał i zarządzał różnymi komponentami, na których polega, IoC deleguje tę odpowiedzialność do kontenera lub frameworka.

Ten kontener jest odpowiedzialny za instancjonowanie, konfigurowanie i zarządzanie cyklem życia tych komponentów, pozwalając kodowi aplikacji skupić się na jej podstawowej funkcjonalności. Jedną z kluczowych zalet IoC jest poprawa modularności i separacji obaw.

Oddzielając komponenty aplikacji i delegując kontrolę do centralnego kontenera, deweloperzy mogą łatwiej wymieniać komponenty, dodawać nowe funkcjonalności lub modyfikować istniejące cechy bez potrzeby wprowadzania rozległych zmian w kodzie aplikacji. IoC jest powszechnie wdrażane za pomocą technik takich jak wstrzykiwanie zależności, gdzie zależności komponentu są dostarczane przez zewnętrzny podmiot, zamiast być tworzone wewnątrz samego komponentu.

To promuje luźne powiązania między komponentami, co sprawia, że baza kodu jest bardziej łatwa w utrzymaniu i testowaniu. Ogólnie rzecz biorąc, inwersja kontroli to potężna zasada projektowania, która promuje elastyczność, modularność i łatwość utrzymania w rozwoju oprogramowania.

Przesuwając przepływ sterowania do centralnego kontenera lub frameworka, deweloperzy mogą tworzyć bardziej solidne i skalowalne aplikacje, które są łatwiejsze do zarządzania i rozszerzania w czasie.