Inwersja kontroli (IoC) to zasada projektowania w inżynierii oprogramowania, która odnosi się do odwrócenia przepływu kontroli w programie.

Tradycyjnie, w typowej aplikacji, przepływ kontroli jest dyktowany przez sam kod aplikacji.

Jednak w przypadku IoC, przepływ kontroli jest przenoszony do frameworka lub kontenera, który zarządza komponentami aplikacji i ich interakcjami. Ta zmiana paradygmatu pozwala na większą elastyczność i rozszerzalność w rozwoju oprogramowania.

Zamiast tego, aby kod aplikacji bezpośrednio wywoływał i zarządzał różnymi komponentami, na których polega, IoC deleguje tę odpowiedzialność do kontenera lub frameworka.

Ten kontener jest odpowiedzialny za instancjonowanie, konfigurowanie i zarządzanie cyklem życia tych komponentów, co pozwala kodowi aplikacji skupić się na swojej podstawowej funkcjonalności. Jedną z kluczowych zalet IoC jest poprawiona modularność i separacja obaw.

Dzięki oddzieleniu komponentów aplikacji i delegowaniu kontroli do centralnego kontenera, deweloperzy mogą łatwiej wymieniać komponenty, dodawać nowe funkcjonalności lub modyfikować istniejące cechy bez konieczności wprowadzania znacznych zmian w kodzie aplikacji. IoC jest powszechnie wdrażane za pomocą technik takich jak wstrzykiwanie zależności, gdzie zależności komponentu są dostarczane przez zewnętrzny podmiot, zamiast być tworzone wewnątrz samego komponentu.

To promuje luźne powiązania między komponentami, co sprawia, że kod staje się bardziej utrzymywalny i testowalny. Ogólnie rzecz biorąc, inwersja kontroli to potężna zasada projektowania, która promuje elastyczność, modularność i utrzymywalność w rozwoju oprogramowania.

Przesuwając przepływ kontroli do centralnego kontenera lub frameworka, deweloperzy mogą tworzyć bardziej solidne i skalowalne aplikacje, które są łatwiejsze do zarządzania i rozszerzania w czasie.